وه، چه شیرین است.
رنج بردن با فشردن؛
در ره یک آرزو مردانه مردن!
و اندر امید بزرگ خویش
با سرو زندگی‌ بر لب
جان سپردن!
آه؛ اگر باید
زندگانی را بخون خویش رنگ آرزو بخشید
و بخون خویش نقش صورت دلخواه زد بر پرده امید؟

سراپا اگر زرد پژمرده ایم                   ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی ،               لب پنجره پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ،           ما دیده ایم اگر خون دل بود ، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ، آورده ایم        اگر داغ شرط است ، ما برده ایم

 اگر دشنه ی دشمنان ، گردنیم !      اگر خنجر دوستان ، گرده ایم !

گواهی بخواهید ،       اینک گواه : همین زخمهایی که نشمرده ایم !

  دلی سربلند و سری سر به زیر از این دست عمری به سر برده ایم .