وه، چه شیرین است.
رنج بردن با فشردن؛
در ره یک آرزو مردانه مردن!
و اندر امید بزرگ خویش
با سرو زندگی بر لب
جان سپردن!
آه؛ اگر باید
زندگانی را بخون خویش رنگ آرزو بخشید
و بخون خویش نقش صورت دلخواه زد بر پرده امید؟
تاریخ : سه شنبه 92/10/3 | 4:16 عصر | نویسنده : حمزه پاپی | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.
