اریک فروم یکی از بزرگان اروپا بود که همه وقت حرف های بی مشابه ای را بر زبان جاری می کرد. 

ما انسان‌ها بجای آنکه زندگی کنیم و باشیم فقط در حال جمع کردن و“داشتن ” هستیم.

ما به پدیده ها به چشم مایملک نگاه میکنیم و به آن ها چنگ می زنیم تا پیش خودمان نگه داریمشان.

ما بجای آنکه دنبال دانستن باشیم، دنبال جمع کردن اطلاعات هستیم،

بجای آنکه از پول لذت ببریم، دنبال ذخیره کردن برای آینده هستیم، بجای آنکه به بچه هایمان مهلت حضور و زندگی کردن بدهیم،

کوشش میکنیم مثل یک دارایی آن ها را داشته باشیم، تا آن طور که ما می خواهیم زندگی کنندو به انچه ما یقین داریم، ایمان بیاورند ….

بجای آنکه از لحظه ای در آن هستیم لذت ببریم، کوشش میکنیم با عکس گرفتن، آن لحظه و خاطره را تصاحب کنیم و….احتمالاً یک نتیجه این تمایل ما به داشتن و نگه داشتن، این باشد که مرتب دنبال ثبات می گردیم؛

می‌خواهیم همه ی چیز را در بهترین حالت آن حفظ کنیم، دوست داریم همه ی وقت جوان بمانیم و تندرست،
دوست داریم وسایلی که به ما مرتبط است،نو و تندرست باقی بمانند…

در همه این ها ما دنبال ” ثبات ” و “قرار” هستیم، و از این بابت متحمل پریشانی و رنج می شویم، نگرانی این که ثبات در مسایلی که به ما مرتبط است، از بین برود..

در حالی که در دنیا هیچ چیز ثبات و قرار ندارد، هیچ چیزی “همانطوری که است باقی نمی‌ماند”.

و این قانونی است که ما مدام آنرا از ذکر می‌بریم.

اگر جرات داشته باشیم این قانون را بپذیریم که دنیا بی ثبات است و هیچ چیز پایدار نیست، به آرامش بزرگی می رسیم.